درخت بلوط

برنامه‌ی هفتگی توی فامیل ما اینطوریه که شنبه دایی الف دردسر درست میکنه. روز یکشنبه داریم به حاشیه‌‌‌ای که زنِ دایی کوچیکه درست کرده رسیدگی میکنیم. دوشنبه در حال بررسی جوانب مشکلی که دایی الف درست کرده هستیم که میبینیم که مشکل دیگه‌‌‌ای هم درست کرده بوده که تازه گندش دراومده. روز سه شنبه روز مریضی جدی هست، حالا یا گرفتگی قلب یا افت هموگلوبین خون به زیر ۷ یا لکنت زبان بدون پیش زمینه یا هر چی که تصور بفرمایید. روز چهارشنبه گند یکی از گند‌هایی که قبلا دایی الف زده بوده درمیاد. بعد پنج شنبه روز اعصاب خوردی‌های اجتماعیه، حالا یا مسوولین شهری و رییس روسا ظلمی‌روا میدارن، یا فک و فامیل وامی‌چیزی رو ضامنش بودیم پرداخت نکردن. روز جمعه هم دایی الف گردن کج کرده و کاسه‌ی چه کنم دستشه.(دقت بفرمایید که گفتم "کاسه‌ی چه کنم" نه "چه کنم چه کنم". چون خیلی هم براش مساله‌‌‌ای نیست که مساله درست کرده) و خانواده مسولیت ۲۰ درصد گندهایی که زده رو به گردنش می‌ندازن. ۸۰ درصد باقی هم بخاطر کجی زمین بوده و سوراخ لایه اوزون و دلرحمی‌بیش از حدش و تخصص نخوندن من.